به دریای غمت غرقیم...

تو داستانای بچگیمون همیشه آخر قصه همه چیز خوب تموم می شد. مادربزرگ وقتی به آخر قصه می رسید برامون از کلاغی میگفت که به خونه اش رسیده. تو عالم بچگی فهمیده بودیم که آخر همه قصه ها آدم بدها مجازات می شن و آدم خوبها در امان می مونن. کسی بهمون یاد نداده بود که وقتی چرخ روزگار چرخید و چرخید و آدم خوبارو ازمون گرفت باید چی کار کنیم. ما با این همه مصیبت انگار هنوز بلد نیستیم عادت کنیم! سال پیش وقتی پلاسکو اونجوری فروریخت و آتش نشانامون مظلومانه زیر کوهی از آهن داغ از دست رفتن، هفت شبانه روز دست به دعا برداشتیم و چشم به تلویزیون دوختیم تا شاید آخر این قصه هم خوب تموم بشه. ولی آخرش جز اشک و آه و حسرت نبود. معجزه ای نشد. آخر قصه پلاسکو کسی به خونه اش نرسید. آدمی اما به امید زنده است. دعا کردیم دیگه نبینیم این انتظار کشنده رو برای هیچ کسی و این به خونه نرسیدن رو برای هیچ آدمی... اما ... روزگار زورش از ما بیشتره... 16دی وقتی نفتکش سانچی آتش گرفت باز داستان تکرار شد. خانواده هاشون مطمئن بودند عزیزاشون برمیگردن، مردم امیدوار بودن این بار دیگه آخر قصه خوب تموم شه ولی باز هم نشد این بار بعد از 8 روز وقتی کشتی سانچی غرق شد فهمیدیم باز هم باید مصیبت رو باور کنیم. کشتی ای که وسط یه اقیانوس آب سوخت! ما اینجا در ایران با دیدن انواع از دست رفتن ها آبدیده شدیم. ابعاد بعضی از مصیبتها اونقدر عظیم و وسیع هست که با هیچ کلامی نمیشه توصیفشون کرد. ما 32 نفر رو در دریا از دست دادیم و سوختنشون رو ناباورانه تماشا کردیم و خانواده هاشون در خشکی با هر لحظه ای که می گذشت و خبری از عزیزانشون نمی شد، ذره ذره می سوختن و آب می شدن. برای خانواده های دریانوردای عزیزمون از خداوند صبر و آرامش طلب می کنیم و امیدواریم این حکایت غمبار آخرین حکایتی باشه که براش پروفایلامون رو سیاه می کنیم و ازش خبر می نویسیم. استاد سلام مرجع تدریس خصوصی طلب صبور و آرامش برای خانواده های این عزیزان دارد و همه امیدواریم دیگه از این اتفاقات برای ایرانمون نیفته و روزای خوب تری پیش رومون باشه روزهایی که غمش کم باشه...